- Mäkel, T. M. J. (Theo)

Vredespark Almelo

–

Hofmeester Mäkel, T. M. J. (Theo)

In 1949 werd de soevereiniteitsoverdracht getekend voor Nederlands-Indië.
Nederlands-Indië werd de Republiek Indonesië.

Nederlands-Nieuw-Guinea werd buiten de overdracht gehouden en bleef Nederlands grondgebied.
Vanaf 1950 probeerde Indonesië ook dit laatste stukje Nederlands-Indië toe te voegen aan de republiek. De schermutselingen escaleerden toen in begin 1962 de Slag bij Vlakke Hoek plaats vond.
( https://nl.wikipedia.org/wiki/Slag_bij_Vlakke_Hoek )

Precies op de dag waarop de "Slag bij de Vlakke Hoek" plaatsvond, vertrok vanuit Den Helder een groep schepen. Het doel was een oefening van 3 maanden in het Caribisch gebied.

24 januari 1962 voer ook de onderzeeër Hr. Ms. Dolfijn uit, met aan boord Hofmeester (kok) Mäkel, met als doel deelnemen aan de oefeningen.

Na een reis van ruim 2 weken was de groep schepen compleet en konden de oefeningen beginnen in de wateren rond Curaçao en Aruba.

Op 13 maart 1962 kwam het bericht binnen dat de 2 onderzeeboten van de groep, waaronder de Dolfijn, moest vertrekken naar Manzanillo (Mexico).

In Mexico kwam het bevel: door naar Nieuw-Guinea!

Na 25 dagen varen kwam de Dolfijn aan op de plaats van bestemming: Biak, hun thuishaven voor de komende tijd.

De missie bestond uit het uitvoeren van verkenningstochten. Torpederen van de vijand mocht niet……

De verkenningstochten duurden gemiddeld 3 weken. Aan boord was het afzien.
De tocht van Mexico naar tussenstop, het eiland Guam, was aan de oppervlakte afgelegd. Met voldoende frisse lucht en af en toe even aan dek.

De verkenningstochten in de wateren van Nieuw Guinea moesten natuurlijk grotendeels onder water plaats vinden. Met 66 jonge mannen in een zeer kleine ruimte. Zonder airconditioning en zonder douche. Het water was op rantsoen en de bedden werden om de beurt gebruikt.

Onder water werd het aan boord 45 graden….

Aan boord werd hofmeester Mäkel ziek. Hij bleek Negenoog te hebben. Een pijnlijke en besmettelijke vorm van huidontsteking.

De Ziekenverpleger aan boord vond het niet nodig er veel aan te doen… een zalfje en de opmerking “wachten tot het erger wordt”… en Hofmeester Mäkel kon weer gaan….

Terug van een verkenningstocht besloot Mäkel in Biak naar de ziekenboeg te gaan. De pijn was ondertussen ondragelijk geworden. In verband met de besmettelijkheid mocht hij niet terug naar de boot, maar moest voor behandeling in het ziekenhuis blijven.
De Hr. Ms. Dolfijn vertrok de volgende ochtend zonder hem voor een nieuwe tocht…..

Na een aantal dagen ging het beter met de Hofmeester. Hij wou wel weer terug naar de boot. Maar ja, deze was al een aantal dagen op patrouille.
Mäkel dacht slim te zijn en ging naar de veldpost facteur (de militaire postbode). Hij regelde dat hij met de post voor de Dolfijn terug zou gaan aan boord.

Er volgde een tocht door half Nieuw Guinea met de postzak op zijn rug. Via verschillende schepen, waaronder tankers en kruisers, en verschillende havens. Zelfs via land via de Mariniers.
Na weken van omzwervingen had de Hofmeester eindelijk “zijn” Dolfijn gevonden en kon herenigd worden met zijn collega’s….

………….na 2 dagen kwam de Hr. Ms. Dolfijn aan in de haven van Biak…
De haven waar Hofmeester Mäkel 3 weken eerder zijn tocht begonnen was…..

Onder dwang van de VN, VS en de Sovjet Unie, de bondgenoot van Indonesië, werd 15 augustus 1962 het laatste stukje Nederlands-Indië overgedragen aan de VN, die het vervolgens weer overdroeg aan de Republiek Indonesië.

Op 1 oktober 1962 vertrok de onderzeeboot uit Biak.

Hofmeester Mäkel ging naar huis….

Na een reis van 303 dagen was de oorlog voorbij voor de Hr. Ms. Dolfijn ….

Klik naar boven of naar startpagina

Bronnen:
Wikipedia.nl,
onzemarinevloot.weebly.com,
Marineschepen.nl,
Ltz. 2 OC B. D. Van den Bos,
Hofmeester B.D. Theo Mäkel,
AA visie, Albert Hendriks

Externe inhoud

Cookie-instellingen