van Rijn, M. (Marc)
Op donderdag 4 mei 2023 hield Bosnië-veteraan Marc van Rijn een speech in Hof 88 te Almelo voor de gemeentelijke dodenherdenking.
Hieronder zijn speech:
Ik ben Marc van Rijn en ik ben Veteraan.
Op een dag als vandaag besef ik dat meer dan ooit.
U denkt misschien: een veteraan?
Hij is nog helemaal niet zo oud? Is hij veteraan?
Wie of wat is eigenlijk een veteraan?
Ik ben een militair geweest, die in 1993 een blanco cheque heeft gegeven aan de staat, met een waarde die oploopt tot het geven van het leven voor vrede en veiligheid waar ook in de wereld.
De twee minuten stilte vanavond besteed ik daarom ook goed .
Ik denk dan aan allen die gevochten hebben voor onze vrijheid, maar ook aan hen die zijn omgekomen sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog.
Ik denk dan aan mensen die zijn omgekomen in oorlogssituaties en bij vredesoperaties over de hele wereld.
Ook ben ik dan stil voor alle mensen die omgekomen zijn of op de vlucht zijn door het geweld in eigen land, zoals de bevolking in Oekraïne of Soedan die niet hebben gevraagd om te leven in een oorlog.
Ik weet als veteraan wat oorlog is, omdat ik op uitzending ben geweest naar een oorlogsgebied.
In 1993 ging ik als 21-jarige op missie naar Bosnië.
Er woedde een burgeroorlog en ik wist niet wat ik me ervan moest voorstellen.
Enerzijds was ik trots dat ik mocht gaan en anderzijds zat ik vol met vragen.
Waar kom ik terecht?
Kom ik nog wel weer thuis?
We waren goed voorbereid, maar het blijft spannend.
Zeker als je de mortieren en granaten hoorde inslaan.
Ik vind het belangrijk om uit te leggen dat de 78 Jaar waarin we in vrijheid leven niet vanzelfsprekend is.
Daarom geef ik namens het Nederlands Veteraneninstituut gastlessen op scholen, als Veteraan voor de Klas.
Aan het begin van zo’n les vraag ik vaak aan een leerling:
Hoe is je dag begonnen?
Heb je de krant gelezen, journaal gezien, op social media gekeken, van je ontbijt genoten?
Maar heb je ook goed gekeken of er gevechten waren in de straat, of er geschoten werd, geen granaten afgingen, zei je moeder niet tegen je: trek je kogelvrije vest aan en doe je helm op?
Hoe zou een kind in een oorlogsgebied naar school gaan?
Staat de school er nog en is het wel veilig om naar school te gaan? Leven in een oorlog
Tijdens zulke lessen vertel ik mijn verhaal van mijn uitzending naar Bosnië en probeer ik ze te vertellen hoe het is om te leven in een oorlogsgebied waar vrijheid niet vanzelfsprekend was.
Dat wij hier al 78 jaar in vrijheid leven, is namelijk een geschenk en dat hebben we niet zomaar.
Mijn missie is 30 jaar geleden, maar met mijn hoofd zit ik er nog regelmatig.
Helemaal nu ik de beelden op tv zie van de oorlog in Oekraïne of Soedan of andere oorlogsgebieden in de wereld .
Dan waan ik me zo terug in Bosnië, Sarajevo,1993.
Toen ik in februari 1989 als technisch specialist in het leger ging, wist ik niet zo veel. Ik was een jong broekie.
Dacht altijd: wat kan je nou overkomen als militair?
Ik vond het vooral een spannend en stoer beroep.
In Duitsland werd ik gelegerd : Langemannshof en later Bergen Hohne, vlak naast het voormalig concentratiekamp Bergen Belsen.
En telkens als wij op oefening gingen, werden onze tanks op de trein werden gezet, dacht ik aan de slachtoffers die in de Tweede Wereldoorlog die op datzelfde perron aankwamen en de dood in werden gejaagd.
Dit is mij altijd zo goed bijgebleven. Ik laat ook tijdens mijn gastlessen deze foto zien van dit perron, wat voor mij symbool staat voor de keerzijde van vrijheid.
En dan sta ik vanavond op een bijzondere dag hier om ook aan u te vertellen wat het betekent om op uitzending te gaan.
Je komt terug en geeft het een plek.
Maar op 4 mei komen de herinneringen terug.
En denk ik ook aan andere veteranen, niet alleen van WO2 en probeer hen een gezicht te geven.
Ik vind het belangrijk dat ook zij erkenning en waardering krijgen voor het werk dat ze gedaan hebben.
Jong, oud, man of vrouw.
Als er ergens op de wereld een Nederlandse militair tijdens een missie om het leven komt, dan hoor je in de media of online al snel de reactie: daar hebben ze toch zelf voor gekozen?
Inderdaad.
Ik zeg altijd maar: je kunt op de bank blijven zitten of je
komt in actie.
Niet iedereen hoeft op een missie, maar wees er op z’n minst blij mee dat mensen bereid zijn om het wél te doen.
Hij of zij heeft zijn leven op het spel gezet voor vrede en veiligheid.
Ook die blanco cheque gegeven, die ik gaf toen ik naar Bosnië ging.
Voor uw en mijn vrijheid.
Want we willen toch niet leven in een Oorlog.
Klik naar boven of naar startpagina